Μερικά όπλα διαπερνούν παραμένουν εμβληματικά.
Τέτοιο είναι το Winchester “Model 1873” (από τη χρονιά της πρώτης παραγωγής του).
Η αμερικανική εταιρεία το κατασκεύαζε στο Κοννέκτικατ μέχρι το 1923 – επί 60 συναπτά έτη, μέχρι που ξεπεράστηκε από το νέο ρεύμα των επαναληπτικών τουφεκιών με κινητό ουραίο.
Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος. Γιατί ακόμη και σήμερα μπορεί κάποιος να αγοράσει ένα ολοκαίνουργιο “1873”, είτε από τη διάδοχο της Winchester (U.S. Repeating Arms Co.) ή την ταλική Uberti.
To “όπλο που κατάκτησε τη Δύση”
Tουλάχιστον αυτό ισχυριζόταν η διαφημιστική καμπάνια της Winchester πριν από 150 χρόνια. Το “1873” ήρθε στο προσκήνιο μετά την αρχική διείσδυση των Ευρωπαίων αποίκων στις κοιλάδες των σημερινών δυτικών ΗΠΑ. Μετά τον Εμφύλιο πόλεμο που δίχασε τη νεαρή χώρα και αφού μεγάλο μέρος των αυτόχθονων φυλών είχε υποταχτεί, μάλλον με
την ισχύ των μονόσφαιρων Springfield Trapdoor και των παλιότερων Winchester 1866.
Όμως η αίγλη των πιονέρων που διένοιγαν δρόμους προς τα χρυσοφόρα ρυάκια της Καλιφόρνια ή τα παρθένα δάση του Όρεγκον, γοήτευε τους “πολιτισμένους” Αμερικανούς των ανατολικών ακτών.
Ζούσαν μια ασφαλή και ήσυχη ζωή σε πόλεις με κανόνες, σιδηροδρόμους και Τάξη.
Ευλογα ονειρεύονταν την ελευθερία και την περιπέτεια που συνεχιζόταν στα δυτικά.
Ανθεκτικότερο και ισχυρότερο
Από πρακτική άποψη, to “1873” ήταν μια τεχνολογική επανάσταση.
Σε αντίθεση με τα παλιότερα Winchester 1866 που είχαν μπρούτζινους σκελετούς, ήταν φτιαγμένο από σίδηρο.
Ο επαναληπτικός μηχανισμός με μοχλό κάτω από τη σκανδάλη σέρνει το κλείστρο προς τα πίσω με τη βοήθεια μιας άρθρωσης, οπλίζοντας ταυτόχρονα την εξωτερική σφύρα.
Η ίδια κίνηση απελευθερώνει ένα φυσίγγιο από την κυλινδρική αποθήκη και το τοποθετεί σε ένα “¨αναβατόριο”.
Η επαναφορά του μοχλού παράλληλα στον οριζόντιο άξονα ωθεί το κλείστρο εμπρός, σπρώχνοντας το φυσίγγιο στη θαλάμη και σφαλίζοντας το κόντρα στον “καθρέπτη” του κλείστρου.
Πίεση της σκανδάλης απελευθερώνει τη σφύρα που χτυπά τον επικρουστήρα κόντρα στο κεντρικά τοποθετημένο καψύλιο.
Σήμερα μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά το 1873, ο συνδυασμός ενός μπρούτζινου κάλυκα με καψύλιο κεντρικής ανάφλεξης και ένα μηχανισμό που μπορεί να πυροδοτήσει ως 10 συνεχόμενες βολές ήταν κορυφαία τεχνολογία.
Δύο αφαιρούμενες πλάκες στις πλευρές του κορμού επιτρέπουν την εύκολη πρόσβαση στο εσωτερικό του μηχανισμού για συντήρηση.
Η τροφοδοσία γίνεται από μια θυρίδα στα δεξιά και η
απόρριψη καλύκων από την κορυφή του κορμού.
Ένας εξαιρετικός συνδυασμός
Ο ανθεκτικότερος σκελετός επέτρεψε τη δημιουργία ισχυρότερων πυρομαχικών.
Η Winchester ανέπτυξε ειδικά για το “1873” το πρώτο της φυσίγγιο κλειστού μεταλλικού κάλυκα, το .44 Winchester Center Fire (.44WCF).
Έγινε γνωστό και ως .44-40 γιατί ένα γέμισμα 40 κόκκων (grains) μαύρης πυρίτιδας ωθούσε μια βολίδα διαμέτρου .44 ιντσών.
Σύντομα η Colt άρχισε να προσφέρει το περίστροφο M1873 “Peacemaker” στο ίδιο διαμέτρημα δημιουργώντας το δημοφιλέστερο συνδυασμό όπλου χειρός και τυφεκίου που έχει υπάρξει ποτέ.
Κυνηγοί και οπλοφόροι σε απομακρυσμένες περιοχές χρειάζονταν πλέον μόνο ένα διαμέτρημα για το μακρύκανο και το βραχύκανο όπλο τους.
Το .44WCF ήταν ισχυρότερο από τα σύγχρονα του διαμετρήματα, ίσως με εξαίρεση το .45 Colt.
Μέσα από τις μακριές κάνες του “1873” ήταν το βαλλιστικό δίδυμο του σημερινού 10mm Auto.
Μιλώντας για κάνες, έρχονταν σε τρία μήκη 51, 61 και 76 εκατοστών με το τελευταίο να είναι το σπανιότερο.
Ελάχιστα από τα 720.000 τουφέκια που παρήχθηκαν είχαν τη μακρύτερη κάνη και αγοράστηκαν από στρατούς.
Μάρκετινγκ και κινηματογραφική “μαγεία”
Καθώς η μαύρη πυρίτιδα αντικαταστάθηκε από ισχυρότερες “άκαπνες” γομώσεις τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το “1873” ξεπεράστηκε και σχεδόν ξεχάστηκε.
Επανήλθε στο προσκήνιο αναπάντεχα από την άνθιση των ταινιών Γουέστερν μεταξύ 1950 και 1970.
Οι παραγωγές του Χόλυγουντ και την Τσινετσιτά χρειάζονταν όπλα για τους κινηματογραφικούς ήρωες και αναζήτησαν τα επιζώντα κομμάτια.
Όταν ο διάσημος Τζέημς Στιούαρτ πρωταγωνίστησε σε μια ταινία με
τίτλο “Winchester ‘73”, η Universal Studios πλήρωνε αδρά για να αποκτήσει αυθεντικά “1873” σειράς “Ένα από Χίλια”.
Αυτό ήταν ένα άλλο διαφημιστικό κόλπο του Oliver Winchester (Όλιβερ Γουίντσεστερ).
Σύμφωνα με αφίσσες της εποχής, ένα κάθε χίλια “1873” που έβγαινε από την παραγωγή είχε τέλεια κάνη και υναρμολόγηση.
Χάραζαν την επιγραφή “1 Of 1.000” στην κάνη και τα πωλούσαν αρκετά ακριβότερα από τα υπόλοιπα.
Η εποχή της ρέπλικας
Εν τέλει ήταν αδύνατο να βρεθούν αρκετά λειτουργικά όπλα από το 19ο αιώνα για να τροφοδοτηθούν τα κινηματογραφικά πλατό αλλά και το ανανεωμένο ενδιαφέρον του κοινού που ήθελε να ζήσει την εμπειρία των όπλων που παρουσιάζονταν στη μεγάλη οθόνη Τη λύση έδωσε το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ιταλών.
Οπλομάστορες όπως ο Chiappa και ο Uberti άρχισαν να παράγουν αντίγραφα των όπλων της Winchester αλλά και των Remington και Colt από την εποχή του Φάρ
Ουέστ. Καθώς οι ευρασιτεχνίες είχαν λήξει από δεκαετίες τα αντίγραφα αυτά (η ιταλική λέξη είναι Replica-Ρέπλικα) φτιάχνονταν χωρίς τη συγκατάθεση των αρχικών κατασκευαστών.
Για την ακρίβεια, φτιάχνονται ακόμη και η Uberti -η οποία πλέον ανήκει στον όμιλο Beretta-κατασκευάζει κάποια από τα ομορφότερα “1873” που μπορεί να δεί κανείς.
Χρησιμοποιώντας τη βελτιωμένη μεταλλουργία και μεθόδους κατασκευής με τη χρήση CNC, τα σημερινά όπλα είναι πιθανότατα ανθεκτικότερα και ακριβέστερα από οποιοδήποτε αυθεντικό Winchester που βγήκε από το εργοστάσιο στο Νιού Χέηβεν τους δύο περασμένους αιώνες.
www.bankingnews.gr
