Προ λίγων ημερών, ένας φίλος και συνκυνηγός έφυγε από τη ζωή. Είχε τραυματιστεί σοβαρά το 2004 σε κυνηγετικό ατύχημα που συνέβη στο κυνήγι αγριόχοιρου σε περιοχή του νομού Ιωαννίνων. Παρέμενε για 16 χρόνια ζωντανός-νεκρός καθώς ένα δράμι τον είχε βρει στο κεφάλι από λάθος χειρισμό ενός άλλου εμπλεκόμενου κυνηγού. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται και οι νεότεροι ας το μάθουν.Λόγω του ότι οι ημέρες έφθασαν για ακόμη μία χρονιά θέλω να επιστήσω την προσοχή σε όλους μας, ιδιαίτερα στους συντονιστές/αρχηγούς της εκάστοτε ομάδος και με την ευκαιρία να αναρτήσω ένα παλιότερο άρθρο μου σχετικά με τα κυνηγετικά ατυχήματα που ταλανίζουν την κατηγορία μας.”Τα κυνηγετικά ατυχήματα ανέκαθεν αποτελούσαν ένα μείζονος σημασίας θέμα στο κόσμο των κυνηγών. Την τελευταία -τουλάχιστον- δεκαετία όμως, ακολουθούν μια μεγάλη αυξητική τάση και θεωρείται δυστυχώς κάτι το δεδομένο. Τι κι αν κάθε χρόνο ευχόμαστε να τελειώσει αίσια η κυνηγετική χρονιά, δυστυχώς, τα ευχολόγια αν μη τι άλλο κρίνονται ανεπαρκή.Στο κυνήγι του αγριόχοιρου εντοπίζονται τα περισσότερα εξ αυτών (ατυχήματα) και μάλιστα τα πιο θανατηφόρα. Οι λόγοι είναι αρκετοί και δυστυχώς αρκετοί προσεγγίζουν το θέμα πολύ επιφανειακά εκφράζοντας διάφορες απόψεις που πολλές των περιπτώσεων αποτελούν ευσεβείς πόθους αλλά και προσπαθούν να μετατρέψουν το «σύμπτωμα» σε «αίτιο». Άλλοι αναφέρουν ως βασικό αίτιο τα δράμια επιζητώντας παράλληλα την κατάργησή τους, άλλοι επιθυμούν αποκλειστικώς την χρήση των ραβδωτών, κάποιοι άλλοι θεωρούν ως αίτιο την μη εφαρμογή του πορτοκαλί γιλέκου, και άλλοι την απουσία των κυνηγών από τα σκοπευτήρια και διάφορα άλλα που ωστόσο, αποτελούν τα συμπτώματα και όχι τις αιτίες. Είναι γνώριμο εξάλλου το να «φταίει το γομάρι και να χτυπούμε το σαμάρι» που λέει η θυμόσοφη ρήση.Αν γυρίσουμε τον χρόνο λίγο πίσω, προ είκοσι περίπου ετών, θα διαπιστώσουμε ότι τα κυνηγετικά ατυχήματα στο γουρουνοκυνήγι ήταν απειροελάχιστα. Οι κυνηγοί τότε ούτε πορτοκαλί ενδυμασία φορούσαν ούτε μορφές άμεσης επικοινωνίας κατά την διεξαγωγή του κυνηγιού διέθεταν (κινητά-ασύρματοι) αλλά και τα ίδια σχεδόν όπλα και πυρομαχικά χρησιμοποιούσαν. Από τότε έως τώρα, όμως, στο κυνήγι του αγριόχοιρου άλλαξαν αρκετά πράγματα και οι αλλαγές αυτές αποτελούν και κάποιες από τις αιτίες των κυνηγετικών ατυχημάτων.
Η αυξητική τάση του θηράματος (αγριόχοιρου)που ακολούθησε τα τελευταία χρόνια, προσέλκυσε ταυτόχρονα και πολλά άτομα στο χώρο καθώς ως γνωστόν, η ποσότητα είναι πάντα πρόκληση. Άτομα που πολλές των περιπτώσεων ουδέποτε κατά το παρελθόν τους έπιασαν κυνηγετικό όπλο αλλά και που η ιδιοσυγκρασία τους υπήρξε ακατάλληλη για το συγκεκριμένο κυνήγι. Αρκετοί εξ αυτών, βαπτίσθηκαν ως «αρχηγοί» δίχως κανένα κυνηγετικό υπόβαθρο και συνέταξαν ομάδες με απείθαρχα και ακατάλληλα μέλη που είτε αποκλείονταν από τις παλαιότερες είτε από άλλα είδη κυνηγιού, είτε για διαφόρους άλλους λόγους αποχωρούσαν.Ομάδες που αδικαιολογήτως απαρτίζονται από 20-30 και περισσότερα μέλη δίχως κανένα έλεγχο και συντονισμό, ξεχύθηκαν στα βουνά να κυνηγήσουν ένα ζώο που δεν φρόντισαν εκ των προτέρων να εξοικειωθούν μαζί του. Γιατί το κομβικό σημείο στην περίπτωση αυτού του κυνηγιού δεν είναι να εξοικειωθεί κανείς μόνο με το όπλο του, αλλά επί το πλείστων με το ζώο. Τον αγριόχοιρο. Κατά την διεξαγωγή της παγάνας και των ιδιαίτερων συνθηκών ο οργανισμός λόγω υπερέντασης και της ανεβασμένης αδρεναλίνης διαταράσσεται, με αποτέλεσμα οι αισθήσεις να μη βρίσκονται σε κατάσταση ισορροπίας. Για το λόγο αυτό απαιτούνται άτομα με την κατάλληλη ψυχοσύνθεση που να συγκροτεί τον χαρακτήρα τους. Και εδώ έγκειται ο βασικός παράγοντας: εάν δεν προηγήθηκαν βιωματικές εμπειρίες που να διαμόρφωσαν την απαιτούμενη ψυχοσύσταση ενός ατόμου αλλά και εάν ο εκάστοτε χαρακτήρας είναι από την φύση του ακατάλληλος για το ιδιαίτερο και απαιτητικό κυνήγι του αγριόχοιρου, τότε οι πιθανότητες για έναν λάθος χειρισμό και ένα τραγικό συμβάν αυξάνονται κατά πολύ.Θα πρέπει, λοιπόν, να γίνει κατανοητό ότι «δεν κάνουν όλοι για αυτό το κυνήγι». Ακόμη και αν κάποιος είναι ικανός σκοπευτής και άριστος χειριστής όπλων δεν σημαίνει και ότι είναι κατάλληλος για το κυνήγι του μεγάλου θηράματος. Υπήρξαν και λάθος χειρισμοί με άσχημη κατάληξη ακόμα και από άτομα που συχνά δραστηριοποιούνταν μέσα σε σκοπευτήρια. Σαφώς και τα σκοπευτήρια μπορούν να συμβάλλουν θετικά σε κάποιες παραμέτρους αλλά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως καίριος αποτρεπτικός παράγοντας στο θέμα των ατυχημάτων πάνω στο κυνήγι του αγριόχοιρου.Τα δράμια στα οποία και αρκετοί επιρρίπτουν ευθύνες σχετικά με τα ατυχήματα επιθυμώντας παράλληλα και την κατάργησή τους αποτελεί επίσης σύμπτωμα και όχι αίτιο. Αυτός που λαθεμένα θα πατήσει την σκανδάλη, ό,τι και να φέρει το όπλο του, το ίδιο επικίνδυνος είναι. Σαφώς και εκεί απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή λόγω των περισσοτέρων του ενός βολιού που διαθέτουν. Ωστόσο, ο λάθος χειρισμός ενός κυνηγού δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως επιχείρημα και ως κανόνας.Κάποιοι άλλοι δε, προσπαθούν να συγκρίνουν το ελληνικό μοντέλο με αυτά των ευρωπαϊκών χωρών αψηφώντας τις τεράστιες διαφορές που έπονται μεταξύ τους, τόσο στον τρόπο κυνηγιού όσο και στις εδαφολογικές συνθήκες. Η υψηλή κατά κόρον βλάστηση στα περισσότερα δάση των άλλων χωρών προσφέρει καλύτερη ορατότητα για την ακριβή εκτίμηση και εξακρίβωση ενός στόχου, εν συγκρίσει με τα πυκνά που απαρτίζουν την πλειοψηφία των δασικών εκτάσεων της Ελλάδας και που την περιορίζουν. Το ελεύθερο κυνήγι δεν υφίσταται στην Ευρώπη όπως γνωρίζουμε και εκεί είναι που μεσολαβούν αρκετές τεχνικές διαφορές μεταξύ μας. Εντούτοις, δεν είναι λίγα και τα θανατηφόρα ατυχήματα που διεξάγονται κάθε χρόνο σε χώρες του εξωτερικού ακόμα και με ραβδωτά τυφέκια. Η διαφορά είναι ότι εκεί παρέχεται περισσότερη τεχνική κατάρτιση, πιο αυστηρή αξιολόγηση, αλλά και πλουσιότερη ενημέρωση των κυνηγών από νηπιακό ακόμη στάδιο.Ένα αίτιο για τα οποία πηγάζουν πολλά από τα παραπάνω είναι ο υβριδισμός του αγριόχοιρου. Πρώτον γιατί η μεγάλη αύξηση του είδους οφείλεται σε αυτόν, με αποτέλεσμα να προσελκύονται ακατάλληλα άτομα που σε διαφορετική περίπτωση (όπως παλιότερα) θα αδυνατούσαν να διεξάγουν το κυνήγι αυτό στα δύσκολα σημεία αλλά και σε μικρούς αριθμούς που υπήρχε. Οι ικανότητες απαιτούνταν σε μεγαλύτερο βαθμό και οι ίδιες οι συνθήκες ”έχτιζαν” αντίστοιχα το ποιόν των μελών.Δεύτερον, λόγω της αλλόκοτης συμπεριφοράς που αυτά παρουσιάζουν με παθητική στάση (δεν τρέπονται συνήθως σε φυγή) έχει σαν συνέπεια την συχνή κατάσταση της «στάμπας» ούτως ώστε να δημιουργεί συνήθως συνωστισμό των εμπλεκομένων σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ των (εντός δραστικού βεληνεκούς).Πέρα από τα παραπάνω, οι αρχηγοί αρκετών ομάδων δίνουν βάρος στον παράγοντα της κάρπωσης προάγοντας κατά συνέπεια την πλεονεξία και τον ανταγωνισμό, αψηφώντας έτσι τους βασικούς κανόνες ασφαλείας είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι. Οι ουσιώδεις λύσεις, αν θέλουμε, υπάρχουν και θα πρέπει να εφαρμοστούν με όποιο κόστος κι αν υφίσταται. Αναφέρω κάποιες πολύ συνοπτικά:Να δημιουργηθούν νέα και πιο αυστηρά κριτήρια για το κυνήγι του αγριόχοιρου συμπεριλαμβανομένου και του τεστ χαρακτήρα μέσα από πρακτικές και τεχνικές διαδικασίες.Να δημιουργηθούν επίσημες-ονομαστικές καταστάσεις μελών και αρχηγών. Να θεωρείται επιτακτικό η παρακολούθηση εξειδικευμένων σεμιναρίων των αρχηγών.Οι κυνηγετικές οργανώσεις να επενδύσουν στην παιδεία αποβάλλοντας κατ’ αυτό τον τρόπο το σύνδρομο της ποσότητας, διαμορφώνοντας και αφυπνίζοντας την συλλογική συνείδηση.Εντούτοις, αν αυτά τρομάζουν κάποιους θεσμικούς με κίνδυνο όπως λένε να χαθούν κάποιες κυνηγετικές άδειες, είναι απαράδεκτο το να προτιμούμε αντ’ αυτού να χάνονται ανθρώπινες ζωές. Αν και αυτοί που θα κρίνονται ακατάλληλοι για το συγκεκριμένο κυνήγι θα μπορούν κάλλιστα να στραφούν σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία κυνηγίου”.~ Γιάννης Αμπατζίδης- Εύχομαι καλή έναρξη σε όλους και ας έχουμε κατά νου τους κανόνες ασφαλείας. Κατόπιν το πέρας και τούτης της περιόδου να είμαστε άπαντες παρόντες.
