https://www.thepresident.gr
Ο σκύλος, λένε οι επιστήμονες, έχει νοημοσύνη παιδιού δύο ετών. Μήπως να ζητούσαμε από έναν σκύλο να συντάξει το νομοσχέδιο για τα ζώα συντροφιάς; Μάλλον καλύτερο θα το έφτιαχνε. Χώρια που τον άφορα άμεσα. Ας πούμε, αν ρωτούσαμε ένα σκύλο, “πώς σου φαίνεται που το υπουργείο προστατεύει την αρτιμέλειά σου, ονομάζοντας το κόψιμο της ουράς ακρωτηριασμό, αλλά επιβάλλει να σου κόψουμε τα… μπαλάκια” τι λέτε να απαντούσε;
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το υπουργείο Εσωτερικών πρότεινε σχέδιο νόμου, που, με το «καλημέρα», αντιλαμβάνεσαι πως το θέμα το έχει πιάσει εντελώς λάθος. Το νομοσχέδιο επιγράφεται “Νέο πλαίσιο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς” και στο άρθρο 2 επινοεί τον εγγενώς αντιφατικό όρο “αδέσποτο ζώο συντροφιάς”. Να με συμπαθάτε, φωστήρες της νομοπαρασκευαστικής, αλλά “αδέσποτο” και “συντροφιάς” ταυτόχρονα δεν υπάρχει. Η Ε.Ε. (κανονισμός 2016/429) πολύ σωστά ονομάζει “δεσποζόμενο ζώο”, οποιοδήποτε ον εκτρέφεται από τον άνθρωπο για οποιονδήποτε σκοπό (ακόμα και τα ψάρια υδατοκαλλιεργειών), “ζώο συντροφιάς” το ζώο που ανήκει σε κάτοχο ο οποίος το διατηρεί για μη εμπορικούς σκοπούς, ενώ όλα τα άλλα ζώα τα θεωρεί “άγρια” ακόμα κι αν είναι ο σκύλος ο Βαγγέλης στο Κολωνάκι, που ακολουθούσε τον Δεληβοριά.
Μπορεί ο σκύλος να συμβιώνει με τον άνθρωπο επί χιλιάδες χρόνια, αλλά όταν γεννιέται δεν ονειρεύεται να μένει στον τρίτο όροφο στην Κυψέλη και να τον βγάζουν βόλτα με φίμωτρο και λουρί για να κάνει την ανάγκη του, αφού τον έχουν ευνουχίσει για να μην αναπαραχθεί. Ο σκύλος θέλει να κάνει συντροφιά με άλλα σκυλιά, να γυρνάει ελεύθερος, να τσακώνεται για την ιεραρχία στην αγέλη, να ζευγαρώνει στη φύση, κι όσο ζήσει. Έχει σημασία αυτό, διότι η ανθρωποκεντρική πρόσληψη των νόμων της φύσης είναι η βάση της διαστροφής του νομοσχεδίου, κι όχι μόνο. Όταν θεωρείς ότι ένα ζώο έχει από τη φύση προορισμό να σου κάνει συντροφιά, εύκολα μεταμορφώνεις τη βαρβαρότητα του ακρωτηριασμού του σε προστασία. Βλέπετε, τα ζώα δεν έχουν τροβαδούρους να γράψουν ένα σκυλίσιο “Για το καλό μου” ή “Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα”.
Εδώ επιτρέψετε μου να ανοίξω μια παρένθεση για να σχολιάσω τρεις ευρέως διαδεδομένες παρανοήσεις.
Πρώτη παρανόηση: το ότι έχεις κατοικίδιο δείχνει ευαίσθητο χαρακτήρα. (Γι’ αυτό πολιτικοί και δημόσιες περσόνες φωτογραφίζονται αγκαλιά με γατάκια και σκυλάκια: για να περάσουν την εικόνα του τρυφερού και του αγαπησιάρη.) Το πώς είσαι στις σχέσεις σου με τα ζώα δεν δίνει καμμία πληροφορία για το πώς είσαι στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι και κάποιες, που επειδή είναι ανίκανοι/ες να δημιουργήσουν σχέσεις με ανθρώπους, το έχουν ρίξει στη γατοσκυλομέριμνα. Για να μην παρεξηγηθώ: ξέρω εκλεκτούς ανθρώπους που έχουν πολλά σκυλιά ή/και γατιά και αναλώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου τους για τη φροντίδα τους. Ξέρω όμως και παλιάνθρωπους ή σαλταρισμένους/ες που κάνουν το ίδιο.
Δεύτερη παρανόηση: ο ζωόφιλος αγαπάει τα ζώα. Τι ακριβώς σημαίνει «ζωόφιλος»; Να αγαπάς τον σκύλο και τη γάτα σου; Να αγαπάς όλα τα σκυλιά και τα γατιά του κόσμου; Όλα τα όντα του ζωικού βασιλείου; Κι όταν το ένα τρώει το άλλο; Ζώα είναι και η αγελάδα και το κοτόπουλο, με τη σάρκα των οποίων φτιάχτηκε η εκλεκτή ζωοτροφή που μόλις αγόρασες. Ζώα είναι και το ποντίκι και το κουνάβι και η αλεπού και ο λύκος και το φίδι και ο σκορπιός και η κατσαρίδα και τα κουνούπια και τα βακτήρια. Τι σημαίνει τελικά “αγάπη” για τα ζώα, γενικώς και αορίστως; Όταν βλέπεις μια γάτα να πιάνει και να τρώει μια πεταλούδα και δεν επεμβαίνεις να σώσεις την πεταλούδα τι είσαι; Αγαπάς τη γάτα; Μισείς την πεταλούδα; Όταν ένας ζωόφιλος βλέπει μια αλεπού να αρπάζει έναν λαγό κι έναν αετό να ορμάει και να γραπώνει με τα νύχια του και αλεπού και λαγό (υπάρχει το βίντεο στο διαδίκτυο), ποια θέση πρέπει να πάρει ως ζωόφιλος; Αν βρει εκεί κοντά τη φωλιά με τα αλεπουδάκια τι πρέπει να κάνει; Κάποιες μορφές “ζωοφιλίας” έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο διαστροφής που ξέχασαν ότι στη φύση τα όντα λειτουργούν και ανταγωνιστικά, ότι τα σαρκοφάγα τρέφονται με άλλα ζώα, ότι ο άνθρωπος είναι κι αυτός ον της φύσης και ότι σ΄ αυτόν τον μάταιο κόσμο υπάρχει και θάνατος.
Τρίτη παρανόηση: οι εχθροί των ζώων λέγονται “κυνηγοί”. Άρα τους βγάζουμε έξω από τη διαβούλευση και τους έχουμε γενικώς στη μπούκα. Να διευκρινίσω ότι δεν είμαι κυνηγός, ούτε υπήρξα ποτέ. Όμως το κυνήγι είναι μια αρχέγονη ανθρώπινη δραστηριότητα, η οποία επιβιώνει σε όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως μορφωτικού και πολιτισμικού επιπέδου, και είναι ένας τρόπος ελέγχου του πληθυσμού κάποιων ειδών, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα που δεν υπάρχουν φυσικοί θηρευτές. Για μερικούς μήνες απαγορεύτηκε το κυνήγι λόγω κορονοϊού (τι παραλογισμός κι αυτός!) και τα αγριογούρουνα του περιαστικού δάσους της Θεσσαλονίκης έφτασαν να βολτάρουν στην πλατεία Αριστοτέλους. Προφανώς υπάρχουν ασυνείδητοι κυνηγοί ή λαθροθήρες, αλλά αυτοί είναι η μειονότητα την οποία οι σωστοί κυνηγοί προσπαθούν να εξαλείψουν. Ξέρετε πως η μισθοδοσία των θηροφυλάκων καλύπτεται κατά 100% από την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδος; Οι κυνηγοί λοιπόν έχουν συμφέρον να υπάρχουν θηράματα, για να κυνηγήσουν και του χρόνου. Κι αν σου φαίνεται βάρβαρο να πατάει κάποιος τη σκανδάλη βλέποντας μια πέρδικα, σκέψου ότι στη φύση τα ζώα δεν πεθαίνουν σε βαθιά γεράματα. Κατά κανόνα κατασπαράσσονται ζωντανά από άλλα ζώα. Κι όταν γεννιούνται, τα ποσοστά θνησιμότητας είναι εφιαλτικά. Η φύση παράγει αφειδώς ζωή για να αντισταθμίσει τον θάνατο. Και αντιστρόφως: με τον θάνατο εξισορροπούνται οι αθρόες γεννήσεις. Όσα δικαιώματα στη ζωή έχει η πέρδικα, άλλα τόσα έχει το κατσικάκι που θα φτιάξεις στη γάστρα με σκόρδο και δεντρολίβανο. Δικαιώματα όμως έχεις κι εσύ έχει και το μωρό σου, που πρέπει να φάει κρεατόσουπα για να δυναμώσει. Τα κομμάτια κρέας σε σελοφάν στο supermarket κάποτε ήταν χαριτωμένα ζωάκια με εκφραστικά ματάκια. Κάποιος όμως τα έσφαξε, για να γίνουν τροφή για τους ανθρώπους. Μακάρι να επιβιώναμε αναπνέοντας μόνο οξυγόνο ή διοξείδιο του άνθρακα όπως τα φυτά. Όμως ζούμε ως παμφάγα όντα και κάπως πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτό. Κι εμάς κάποτε θα μας φαν τα σκουληκια. Ακόμα κι αν είσαι βήγκαν, η γάτα σου δεν είναι. Και το αντιβιοτικό που θα πάρεις, θα σκοτώσει εκατομμύρια ανυπεράσπιστα μικρόβια που προσπαθούν να επιβιώσουν στους πνεύμονές σου, τα καημένα. Γιατί δεν τα λυπάσαι; Αυτός είναι ο κόσμος μας: περίεργος, αντιφατικός, με τον θάνατο να τροφοδοτεί τη ζωή και τούμπαλιν. Το να τον αρνείσαι δεν βοηθάει στον να τον κατανοήσεις.
Οι κυνηγοί, λοιπόν, διώκονται από το νομοσχέδιο. Αν βρεθεί κυνηγός με ατσιπάριστο σκυλί, εκτός από το πρόστιμο που θα πληρώσει, αφαιρείται και η άδεια κυνηγίου! Δηλαδή αν βρεθεί τυφλός με ατσιπάριστο, του αφαιρούμε το μπαστούνι; Αν είναι ατσιπάριστο ένα σκυλάκι του καναπέ, κατάσχονται τα έπιπλα; Ίσως κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στην κυβέρνηση πως ισονομία είναι όταν για το ίδιο αδίκημα ισχύουν οι ίδιες ποινές, ανεξαρτήτως της ιδιότητας του παραβάτη. Ο κυνηγός ακόμα και στο περίπτερο να πάει με τον σκύλο του πρέπει να έχει μαζί του το “διαβατήριο” του ζώου. Μόνον ο κυνηγός, κανένας άλλος. Κι επειδή οι κυνηγοί είναι ο εύκολος σάκος του μποξ, κατηγορούνται ότι αυτοί δημιουργούν αδέσποτα, παρατώντας τα σκυλιά τους στο βουνό, όταν δεν τα χρειάζονται πια. Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν κυνηγοί που το έχουν κάνει αυτό. Το ερώτημα είναι: πόσοι; Η επίσημη απάντηση του ΔΙΚΕΠΑΖ, του μόνου διαδημοτικού οργανωμένου καταφύγιου αδέσποτων στη χώρα, που έχει περιθάλψει πάνω από 40.000 αδέσποτα, είναι πως φαινότυπο κυνηγόσκυλου είχε λιγότερο από το 2% των ζώων που πέρασαν από τα χέρια του, χωρίς αυτό να αποδεικνύει πως ανήκαν οπωσδήποτε σε κυνηγούς, διότι ένα σέτερ, πόιντερ, κόκερ σπάνιελ κ.λπ. μπορεί να το έχει ο άλλος μόνιμα στο σπίτι, να του κουνάει την ουρά όταν γυρνάει από το γραφείο. Αυτό σημαίνει ότι η συντριπιτική πλειονότητα των σκυλιών που εγκαταλείπονται προέρχονται από «φιλόζωες» οικογένειες που διαπίστωσαν ότι το κατοικίδιο έχει μεγαλύτερο μπελά από αυτόν που φανταζόντουσαν, όταν το αγόρασαν για δώρο στα γενέθλια του μικρού Γιαννάκη.
To νομοσχέδιο έχει κι έναν σωρό άλλες απίθανες διατάξεις:
Αναθέτει την ευθύνη της διαχείρισης των αδέσποτων στους Δήμους, χωρίς να τους δίνει πόρους. Και με τι λεφτά θα οργανώσουν οι Δήμοι τις σχετικές υπηρεσίες, θα χτίσουν κυνοκομεία, θα πληρώνουν τροφές, φάρμακα, γιατρούς, υπαλλήλους; “Δανιστείτε” είναι η προτροπή του νομοσχεδίου! Το κονδύλι που δίνεται ετησίως, και επί ΝΔ και επί ΣΥΡΙΖΑ, στους δήμους της χώρας για τη διαχείριση των αδέσποτων είναι 600.000 ευρώ συνολικά! 5 ευρώ τη μέρα ανά δήμο!
Απαγορεύει στα αδέσποτα την πρόσβαση στις βασικές μέχρι τώρα πηγές σίτισής τους: απορρίμματα σφαγείων, κρεοπωλείων, εστιατορίων κ.λπ. Οι υπεύθυνοι, λέει, αυτών των χώρων έχουν υποχρέωση να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα για την αποτροπή της πρόσβασης των “αδέσποτων ζώων συντροφιάς” στα απορρίμματα των εγκαταστάσεών τους. Και πώς θα γίνει αυτό; Αποφασίζει ο χασάπης της γειτονιάς να πετάξει 5 κιλά κιμά που δεν πουλήθηκε και πάει να σαπίσει. Θα τα ρίξει στον κάδο όπως όλος ο κόσμος. Θα σταθεί κι από δίπλα φρουρός για να διώχνει τα αδέσποτα που το μύρισαν; Κι αν δεν το κάνει, τι θα υποστεί; Θα τον στείλουμε στο δικαστήριο; Με ποια κατηγορία και ποια πρόβλεψη ποινής; Και τι θα τρων τα αδέσποτα αν τα διώξουμε από τον αυλόγυρο της ψησταριάς; Ή μήπως πιστεύει κανένας ότι την επαύριο της ψήφισης του νόμου οι δήμοι θα έχουν οργανώσει ένα άψογο δίκτυο φιλοξενίας και διατροφής των αδέσποτων, ώστε να μην χρειάζονται τα αποφάγια;
Απαγορεύει τη συμμετοχή ζώων σε shows. Της αρκούδας με τον χαλκά στο πανηγύρι του χωριού, το καταλαβαίνω, αλλά τα dog shows σε τι ενοχλούν; Πρόκειται για εκδηλώσεις στις οποίες βαθμολογείται η εκπαίδευση των σκυλιών σε έναν σωρό τομείς, εκδηλώσεις τις οποίες τα σκυλιά απολαμβάνουν περισσότερο από τους ανθρώπους. Για να αποφύγει την ολοκληρωτική πατάτα το νομοσχέδιο εξαιρεί τα άλογα, διότι θα έπρεπε να απαγορευθούν οι ιπποδρομίες και το ντρεσάζ.
Απαγορεύεται η παρουσίαση φωτογραφιών ή βίντεο στα οποία παρουσιάζεται η σεξουαλική συνεύρευση ζώων μεταξύ τους. Θα απαγορευθεί και το κανάλι Animal Planet; Ή όταν δείχνει λιοντάρια να ερωτοτροπούν θα κλείνουμε την τηλεόραση μην τυχόν μπουκάρει η αστυνομία ηθών; Εκεί που η ΝΟVA δεν τα γλυτώνει τα ισόβια είναι στην απαγόρευση οπτικοακουστικού υλικού που δείχνει μάχες μεταξύ ζώων. Ολόκληρες σειρές στο Animal Planet έχουν μόνο αυτό το θέμα. Για να απαλύνει κάπως την ανοησία, το νομοσχέδιο λέει πως αυτά απαγορεύονται όταν σκοπός είναι η… σεξουαλική ικανοποίηση. Και πως θα το διαπιστώσει αυτό το όργανο; (Το αστυνομικό, εννοώ.)
Απαγορεύεται η συμμετοχή ακρωτηριασμένων ζώων σε κάθε είδους εκθέσεις και εκδηλώσεις. Μια εταιρεία δηλαδή που έχει φτιάξει ένα βοήθημα για κουτσά σκυλιά δεν μπορεί να το παρουσιάσει μαζί με το ζώο που το χρησιμοποιεί, σε μια έκθεση σκύλων, για να δείξει πόσο λειτουργικό είναι. Γιατί; Βασανίζεται έτσι το σκυλί;
Αν χτυπήσεις σκύλο (ή γάτα) με το αυτοκίνητο στον δρόμο και τον… εγκαταλείψεις, πληρώνεις 500 ευρώ πρόστιμο! Ρε, πάτε καλά; Τι πρέπει να κάνω αν μου συμβεί αυτό και οδηγώ στην εθνική με το αυτοκίνητο τίγκα φορτωμένο με τις βαλίτσες και την οικογένεια; Θα σταματήσω πιο κάτω και θα γυρίσω με τα πόδια να τον παραλάβω καταμεσίς στο οδόστρωμα (που απαγορεύεται από τον ΚΟΚ), κινδυνεύοντας να χτυπηθώ εγώ; Θα κάνω όπισθεν που επίσης απαγορεύεται από τον ΚΟΚ; Θα συνεχίσω μέχρι να βρω έξοδο και θα κάνω 20 χιλιόμετρα κύκλο; Κι αν εν τω μεταξύ έχει χτυπηθεί κι από άλλο ή άλλα αυτοκίνητα; Θα κάνουμε πηγαδάκι οι οδηγοί στο 68ο χιλιόμετρο Αθηνών Λαμίας για να διαπιστώσουμε αν ο σκύλος ζει ακόμα και να κανονίσουμε τα της μεταφοράς; Και πώς θα τον μεταφέρω; Μέσα στο αυτοκίνητο, που δεν πέφτει καρφίτσα; Θα τον πάρει αγκαλιά ο γιος μου με τα αίματα; Και πώς ξέρω ποια θα είναι η συμπεριφορά του ζώου στη διαδρομή; Πώς θα ξέρω αν έχει καλα-αζάρ ή είναι λυσσασμένος; Γίνονται αυτά; Το έχετε χάσει εντελώς; Ακούστε και την απίστευτη συνέχεια. Ας πούμε ότι με κάποιο τρόπο πηγαίνεις το ζώο σε κτηνίατρο. Ο κτηνίατρος απαγορεύεται να το περιθάλψει αν δεν είναι τσιπαρισμένο! Χώρια που μπορεί να βρεθείς και κατηγορούμενος ότι το ζώο είναι δικό σου και σκηνοθέτησες τον τραυματισμό για να απαλλαγείς από αυτό!
Αν σου επιτεθεί σκύλος και τον τραυματίσεις ή τον σκοτώσεις, πληρώνεις πρόστιμο από 30.000 έως 50.000 ευρώ, διότι οι φιλόζωοι θα σε κατηγορήσουν ότι δεν σου επιτέθηκε αλλά είσαι αιμοβόρο κτήνος. Θα κυκλοφορούμε όλοι με κάμερες στο… πέτο, για να αποδείξουμε τι ακριβώς συνέβη;
Το νομοσχέδιο απαγορεύει τη μόνιμη παραμονή ζώων συντροφιάς σε βεράντες. Τι σημαίνει “μόνιμη” νομικώς; Αν κάποιος έχει το σκυλί στη βεράντα 20 ώρες το 24ωρο, πώς χαρακτηρίζεται; Και ποιος θα το μετράει αυτό; Θα βάλει κάμερα καταγραφής ο γείτονας που δεν μπορεί να ησυχάσει από το γαύγισμα; Θέλουμε να αποσυμφορήσουμε τη Δικαιοσύνη και δημιουργούμε το ιδανικό υπόβαθρο για να φρακάρει κι άλλο από μηνύσεις συγκατοίκων, με δικαστές που θα προσπαθούν να ορίσουν την έννοια του “μόνιμα”.
Εκεί όμως που το νομοσχέδιο δίνει ρεσιτάλ ανοησίας, ολοκληρωτικής αντίληψης και τερατώδους άγνοιας του νομικού καθεστώτος που διέπει τα ζώα, είναι η διαταγή για στείρωση όλων των σκυλιών και των γατιών, δεσποζόμενων και αδέσποτων. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος πως αν ο νόμος εφαρμοστεί, σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει σκύλος και γάτα στην Ελλάδα, παρά μόνο εκτροφείου. Αρχαίες ελληνικές ράτσες θα εκλείψουν εντελώς. Σε ιδιώτες εκτροφείς που από μεράκι και χόμπυ εξειδικεύονται σε καθαρόαιμα, μπαίνουν τόσες ανέφικτες προϋποθέσεις, που στην πράξη απαγορεύεται να το κάνουν πλέον.
Η στείρωση είναι ακρωτηριασμός και μάλιστα βαρειάς μορφής. Είναι βάρβαρη επέμβαση στη φυσιολογία του ζώου. Κι ενώ μπορεί να έχει πλεονεκτήματα, με ανθρωποκεντρική οπτική πάντα, στα κατοικίδια του καναπέ, επιδρά δυσμενώς στη συμπεριφορά και στις δυνατότητες των ζώων εργασίας, καθώς μεταβάλλει την ορμονική ισορροπία τους. Καμμία χώρα της Ευρώπης δεν διανοήθηκε να επιβάλει υποχρεωτική στείρωση στα δεσποζόμενα ζώα, μολονότι οι περισσότερες τη συστήνουν ως μέτρο ελέγχου του πληθυσμού τους. Δεν είναι μόνο οι κυνηγοί και οι βοσκοί που διαμαρτύρονται για την μετατροπή των κυνηγόσκυλων και των τσοπανόσκυλων σε καστράτους του Αρκά. Πολλοί “αστικοί” ιδιοκτήτες αρνούνται να υποβάλουν τα ζώα τους σε αυτόν τον ακρωτηριασμό. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ ότι όσοι τα στειρώνουν, κακώς το κάνουν. Η συμβίωση στον ίδιο χώρο ανθρώπων και ζώων είναι ένα θέμα με αντιφατικά ζητούμενα, οπότε, από όποια πλευρά και να το δεις, κάποιες παραχωρήσεις, ηθικού αλλά και πρακτικού χαρακτήρα, δεν πρόκειται να τις αποφύγεις. Όμως, είναι άλλο την απόφαση να την παίρνει ο κηδεμόνας του ζώου σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά, κι άλλο να την επιβάλλει ο νόμος στους πάντες. Επιπλέον κοστίζει: 300 ευρώ τιμάται, πάνω – κάτω, η εγχείρηση, χωρίς να υπολογίσουμε τη μετεγχειρητική φροντίδα και το κόστος της ειδικής διατροφής, για να αποφευχθεί η παχυσαρκία – σύνηθες φαινόμενο στα στειρωμένα ζώα.
Αν λοιπόν εσύ θες να στειρώσεις το ζώο σου, κανένας δεν μπορεί να σου το απαγορεύσει, διότι το ζώο, από νομικής πλευράς, δεν είναι υποκείμενο δικαίου. Θεωρείται res, άρα ιδιοκτησία του αφέντη του. Αν πέσει σε φιλόζωο με μεγάλο ψαλίδι, αποχαιρέτα την, Μπούμπη, την Αλεξάνδρεια που χάνεις. Αν όμως ο ιδιοκτήτης θελήσει να διαφυλάξει την αρτιμέλεια του ζώου του, κανένας δεν έχει δικαίωμα να τον διατάξει να το ακρωτηριάσει. Διακοπή της συνέχειας της ζωής, στο όνομα της ευζωίας! Παράνοια! Ο νόμος λέει πως αν δεν στειρώσεις ή ευνουχίσεις το ζώο θα πληρώνεις πρόστιμο 1000 κάθε τρίμηνο. 4000 ευρώ τον χρόνο. Ρε, πάτε καλά;
Εκτός αυτού, οι γάτες είναι ένα μόνιμο στοιχείο του ελληνικού περιβάλλοντος και επιδρούν ευεργετικά στο οικοσύστημα. Κυνηγάνε ποντίκια, φίδια, έντομα και η έννοια του αδέσποτου είναι σύμφυτη με τον χαρακτήρα τους, ακόμα και για τις δεσποζόμενες. Φαντάζεστε καλοκαίρι σε παραλία χωρίς γάτες;
Είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα εφαρμοστεί αυτή η διάταξη στα αδέσποτα, που ελπίζω τελικά να μην περάσει. Ποιοι αυτοδιοικητικοί φορείς και πώς θα πιάσουν εκατοντάδες χιλιάδες αδέσποτα για να τα ευνουχίσουν; Αν δεν το κάνουν ποιος θα πληρώνει πρόστιμο καθότι στα αδέσποτα… δεσπότης είναι ο Δήμος; Και τι θα τα κάνουν μετά; Συνειδητοποιεί κανένας το κόστος αυτής της φροντίδας; Αντιλαμβάνεται ότι αυτό όχι μόνο δεν εξασφαλίζει ευζωία, αλλά υποχρεώνει χιλιάδες σκυλιά και γατιά να περάσουν ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους άθλια, μέσα σε ένα κλουβί, σαν καναρίνια;
Η διεστραμμένη, δήθεν φιλοζωική, αντίληψη του νομοσχεδίου έχει και άλλες πλευρές. Κάνει σαν να μην ξέρει ότι τα σκυλιά δεν είναι μόνο φιλικά προς τον άνθρωπο. Ειδήσεις για αγέλες αδέσποτων που κατασπάραξαν ανύποπτους διαβάτες και ποδηλάτες δεν είναι σπάνιες και κυκλοφορούν αρκετά βίντεο με κάποιους που τη γλύτωσαν στο τσακ. Ο άνθρωπος όμως εάν πετάξει πέτρα και τραυματίσει σκυλί αμυνόμενος, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Απαγορεύεται επίσης στον κανονισμό πολυκατοικίας να μην δέχεται σκυλιά στα διαμερίσματα. Με ποια λογική; Ο κανονισμός μιας πολυκατοικίας είναι η καταγραφή της βούλησης των ιδιοκτητών. Είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα να ορίζω τον ιδιωτικό μου χώρο. Έχω δικαίωμα να εργάζομαι, να ξεκουράζομαι και να κοιμάμαι χωρίς να ακούω το συνεχές γαύγισμα του σκύλου που ο «φιλόζωος» του διπλανού διαμερίσματος έχει αφήσει κλεισμένο ή παρατήσει με λίγο νερό από το πρωί στο μπαλκόνι. Αν οι ιδιοκτήτες συμφωνούν σ΄ αυτό, τι λόγος του πέφτει του νομοθέτη; Ο νόμος επιτρέπει μέχρι 2 κατοικίδια ανά διαμέρισμα χωρίς να ορίζει ούτε τα τετραγωνικά, ούτε το μέγεθος των ζώων. Χωράν δύο μολοσσοί σε δυάρι; Θεωρείται αυτό ευζωία; Ένας σκύλος που γαυγίζει επίμονα το βράδυ μπορεί να σηκώσει στο πόδι ολόκληρη τη γειτονιά. Φαντάζεσαι να σου τύχει, στα 10 γειτονικά διαμερίσματα να ζουν – νομιμότατα – 20 σκυλιά; Μπορείς να ζήσεις; Για να μην πω για τις χιλιάδες “νάρκες”, τα κατάσπαρτα προϊόντα της πέψης σκυλιών και γατιών σε πάρκα, δρόμους και πεζοδρόμια, που όλοι έχουμε πατήσει δεκάδες φορές και πλένουμε μετά τα παπούτσια με χλωρίνη.
Γιατί λοιπόν η κυβέρνηση φέρνει ένα νομοσχέδιο, ανεφάρμοστο, αντισυνταγματικό, “ρεζίλι των σκυλιώνε”; Πρώτον για να κάνει το χατίρι σε κάποιες ζωοφιλικές ομάδες πίεσης οι οποίες νταραβερίζονται με το Μαξίμου και υπόσχονται ψηφαλάκια. Οι κακές γλώσσες λένε πως ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιοι σύλλογοι – σφραγίδα, των οποίων η όσφρηση για επιδοτήσεις και κοινοτικά προγράμματα είναι οξύτερη κι από Μπλαντχάουντ. Δεύτερον, διότι καθώς το κράτος είναι ανίκανο να ελέγξει το παραμικρό (είδατε ποτέ κανένα “όργανο” με σκάνερ να ελέγχει αν είναι τσιπαρισμένα τα ζώα στο πάρκο;) νομίζει ότι ο αυστηρότερος νόμος θα έχει καλύτερα αποτελέσματα, ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο.
Κι όπως συμβαίνει με όλα τα οριζόντια μέτρα, τιμωρεί τους καλούς: επιβάλλοντας την υποχρεωτική στείρωση, το νομοσχέδιο διώκει τους ευσυνείδητους κατόχους και εκτροφείς, διότι οι παράνομοι θα τον βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν να παρανομούν. Τρίτον, διότι η σωστή διαχείριση κοστίζει, κι επειδή λεφτά δεν υπάρχουν, οι νόμοι – κι όχι μόνο ο συγκεκριμένος – έχουν αποσυνδεθεί πλέον από την υποχρέωση να συνοδεύονται κι από οικονομική μελέτη του κόστους της εφαρμογής τους. Έχουν καταντήσει εκθέσεις ιδεών, επιπέδου Δημοτικού. Κι αυτό είναι ευρύτερο πρόβλημα: είναι ρεζίλεμα της Δημοκρατίας μας.
Καλά όλα αυτά, μπορεί να πει κάποιος. Αλλά τι πρέπει να κάνουμε;
Τι προτείνεις; Οι απαντήσεις, σε επόμενο άρθρο, την Τετάρτη.
